Προσπαθώ να γράψω ένα σοβαρο τρολλικό κείμενο για να το διαβάσει κάνας άτριχος νέος που την είδε αναρχια και γαμάω τις μάνες του συστήματος κλπ.
Λοιπόν άκου να δεις μικραστικέ στόκε που φοράς all star, κάνεις νταφού(για να την πεις στον μπαμπά σου) που αράζεις σε πάρκα και σε καταλήψεις αλλά δεν έχεις την ιδεολογική ταυτότητα απλά εισαι στην φάση γιατί έτσι πρέπει!!!
Μικροαστέ στόκε το παραμύθι τελειώνει απο εκεί που θα τελειώσεις την σχολή σου, αρχικά θα πάς εξωτερικό με τα λεφτά των γονέων σου(εαν τα διαθέτουν), μετά εαν δεν διαθέτεις τα φράγκα θα πας στρατό(θα ξυρίσεις μούσια και μαλλια) θα δέχεσαι διαταγές απο ΣΤΟΚΟΥΣ στρατοκάβλους-πουτάνας γιους και καλά όλοι σου λένε διακοπές αλλά μάγκα εκει δεν θα ειναι διακοπές αλλά μια απλή προσαρμογή στην πραγματικότητα που μέχρι τότε θα την αγνοείς, αργότερα θα ψαχτείς σε δουλειά με 500 ευρώ το ανώτερο και θα έχεις το νταβά αφεντικό να σου λεει γιατί αργείς, θα γινεις ο ντελιβεράς μιας εταιρείας και θα δουλέυεις ίσα ίσα για να μπορείς να την πιείς...τότε ο σύντροφος σου που σου έχει τάξει μεγάλη επανάσταση θα την έχει κάνει σιγά αφού το μόνο τον νοιάζει ειναι να γαμάει μουνίτσες εναλλακτικές!!!
Θα πέσεις σε ενα κενό θα πεις τι διάολο γινεται ρε πούστη....πλέον θα έχεις μπαγιατέψει και στο τέλος θα πεις ρε πούστη τι κάνω τώρα...θα πίνεις και θα πίνεις και στο τέλος ίσως καταλήξεις σε καμία κλίνικη για ΣΙΣΑ(googlαρε να μάθεις τι ειναι το ΣΙΣΑ)
Μπορεί βέβαια η ιστορία να φαίνεται κάπως υπερβολική αλλά η κοινωνία ειναι εχθρική και μην ξεχνάς μερικά αποσπάσματα απο έναν Ρώσο Επαναστάτη του περασμένου αιώνα
η φύση του αληθινού επαναστάτη δε χωρά ρομαντισμούς, κάθε είδους συναισθηματισμό, αγαλλίαση ή ενθουσιασμό. Δεν έχει μέρος επίσης για προσωπικό μίσος ή εκδίκηση. Το επαναστατικό πάθος, που φωλιάζει μέσα του σαν μόνιμη κατάσταση, πρέπει ανά πάσα στιγμή να συνδυάζεται με ψυχρό υπολογισμό. Παντού και πάντα πρέπει να είναι όχι υπό την επήρεια των προσωπικών του παρορμήσεων, αλλά των γενικών συμφερόντων που υπαγορεύει η επανάσταση.
ο επαναστάτης διεισδύει στον κόσμο του κράτους, της κυρίαρχης τάξης και της αυτοαποκαλούμενης κουλτούρας, και ζει μέσα του μόνο γιατί πιστεύει στην γρήγορη και ολική τους καταστροφή. Δεν είναι επαναστάτης αν νιώθει έλεος για οτιδήποτε σ αυτόν τον κόσμο. Εάν είναι ικανός, πρέπει ν αντιμετωπίσει την καταστροφή μιας κατάστασης, μιας σχέσης ή κάθε προσώπου που αποτελεί μέρος του κόσμου αυτού – καθένας και κάθε τι πρέπει να του είναι εξ ίσου απεχθή. Τόσο το χειρότερο γι αυτόν εάν έχει οικογένεια, φίλους κι αγαπημένους μέσα στον κόσμο αυτό: δεν είναι επαναστάτης εάν μπορούν να σταματήσουν το χέρι του.
